| طعنه زده جمال تو بر ماه و آفتاب | | اي از رخت فکنده سپر ماه و آفتاب |
| پيش رخ تو هيچ خطر ماه و آفتاب | | آنجا که راستيست ندارند در جمال |
| در خدمت رخ تو کمر ماه و آفتاب | | بندند گر دهي تو اجازت چو بندگان |
| وز روي تو گرفته اثر ماه و آفتاب | | از موي تو ربوده نشان مشک و غاليه |
| با دو عقيق همچو شکر ماه و آفتاب | | از ماه و آفتاب بهي تو که نيستند |
| خواهند از رخ تو نظر ماه و آفتاب | | در صف نيکوان به مقام مفاخرت |
| در بزم شهريار بشر ماه و آفتاب | | باشند با جمال تو حاضر به وقت لهو |
| از سهم او کنند حذر ماه و آفتاب | | خاقان کمال دولت و دين آنکه بر فلک |
| گيرند بار نفع و ضرر ماه و آفتاب | | محمود صفدري که ز لطف و ز عنف او |
| در پيش او گرفته سپر ماه و آفتاب | | بر خصم او کشيده سنان چرخ و روزگار |
| چونان که لون و طعم ثمر ماه و آفتاب | | بفزود عز و دولت او ملک و جاه را |
| وز حکم او نکرده گذر ماه و آفتاب | | از شخص او نگشته جدا جاه و مفخرت |
| کاندر قصب نموده گهر ماه و آفتاب | | بنموده در ولي و عدو و خلقش آن اثر |
| جاه و جمال اوست مگر ماه و آفتاب | | آفاق را جمال ز جاه و جلال اوست |
| بر خاک بارگاه تو سر ماه و آفتاب | | شاها نهند اگر تو اشارت کني به فخر |
| محض سخا و عين هنر ماه و آفتاب | | تو ماه و آفتابي اگر در جبلت‌اند |
| ننهاده گام و نا زده بر ماه و آفتاب | | بي‌عزم و بي‌لقاي تو در سرعت و ضياء |
| دارند شغل و پيشه سفر ماه و آفتاب | | اندر ظلال موکب ميمون عزم تو |
| لشکر به جايگاه دگر ماه و آفتاب | | بر قمع دشمنان تو هر لحظه مي‌کشند |
| آرند تحفه فتح و ظفر ماه و آفتاب | | از کنج سعد هر شب و هر روز نزد تو |
| در قبضه‌ي قضا و قدر ماه و آفتاب | | تا مانده‌اند سخره‌ي فرمان ايزدي |
| چونان که در ميان شمر ماه و آفتاب | | بادا نگون لواي بقاي عدوي تو |
| ديده بها و يافته فر ماه و آفتاب | | از روي و راي تست شب و روز بر فلک |
| در دولت تو کرده نظر ماه و آفتاب | | از طارم سپهر به چشم مناصحت |
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}